Niektórzy badacze twierdzą, że Antonin zakończył jedynie budowę świątyni rozpoczętej już przez cesarza Hadriana, która miała być miejscem kultu zmarłej dwa lata przed nim żony Vibii Sabiny. Tak czy inaczej, w 145 roku nastąpiło uroczyste poświęcenie budowli, której cellę okalały rzędy 15-metrowych kolumn o korynckich kapitelach (trzynaście po dłuższej stronie, osiem po krótszej).

Świątynia stała na wysokim podeście i prowadziły do niej równie wysokie i szerokie schody. Serce budowl stanowiła wspomniana cella – gdzie znajdował się posąg boskiego Hadriana. Jej ściany dekorowały marmurowe płyty, których reliefy przedstawiały personifikacje rzymskich prowincji (np. Trację, Achaję, Galię, Mauretanię, Armenię, Bitynię), oraz płyty ze stylizowanymi trofeami wojennymi (tarcze, włócznie, miecze, zbroje, topory, chorągwie).  Szczęśliwym trafem zachowała się spora ich liczba. Część z nich znajduje sią na dziedzińcu Pałacu Konserwatorów (Musei Capitolini), część w zbiorach Museo Nazionale – Palazzo Massimo alle Terme, a część w Neapolu (Muzeum Archeologiczne). Odnoszą się one bezpośrednio do polityki cesarza Hadriana, mającej na celu podniesienie rangi każdej z prowincji i ściślejsze zespolenie ich z kulturą rzymską. Ale świadczyć miały też o porządku narzuconym przez Rzymian podbitym przez jego poprzednika, Trajana, ziemiom, które – włączone do wielkiego imperium – dzięki pokojowi i stabilizacji przeżywają okres dobrobytu. Dekoracje te były zatem swoistym ołtarzem wielkości, jaką cesarstwo rzymskie osiągnęło pod rządami Hadriana. Niektórzy badacze twierdzą, że płyty znajdowały się nie w celli, ale w architrawie kolumnady okalającej z trzech stron świątynię, tworząc swoisty kompleks świątynny zwany Hadrianeum.

W XVII wieku na zlecenie papieża Innocentego XII resztki świątyni (11 kolumn jej północnej części) włączono w powstały w tym miejscu budynek Głównego Urzędu Celnego wzniesiony w stylu barokowym przez Carlo Fontanę.  Zmieniono i uproszczono jego bryłę w XIX wieku, gdy na miejscu urzędu celnego powstał budynek Giełdy i Izby Handlowej. Dopiero jednak w 1928 roku, za czasów Benito Mussoliniego, odsłonięto zachowaną ścianę celli, nadając tym samym budowli jej dzisiejszy wygląd. Dzieło dokończono w 2008 roku, gdy przeprowadzono gruntowną konserwację obiektu.